Hayat, herbirimizin bir süreliğine rol aldığı bir sahne. Ya da herbirimizin bir süreliğine boy gösterdiği bir ayna. Sıramıza göre sahneye çıkar oyunumuzu oynar ve sonsuzluğa akıp gideriz. Kimimiz uzun süre kalır sahnede, kimimiz kısa süre. Aslolan sahnede ne kadar kaldığımız değildir, sahnedeki duruşumuz ve hayat oyununa ne kadar katkı yaptığımızdır. Bizi değerli kılan ve geride bıraktıklarımıza bizden birşeyler bırakan bu duruşumuzdur ve yaptığımız katkıdır. Sevgili dostum Mümtaz Demiröz’ün sahnedeki duruşunu ve hayata katkısını hep alkışlamışımdır.

Özgürlüğü hatırlamak… Bugün 14 Ağustos. Abhazya’da savaşın başladığı gün… Başkent Sohum’un güney girişi olan Red Brigde-Kızıl Köprü’de başlamıştı çatışma. 15 yıl sonra bugün, Moskovalı gençlerin oluşturduğu Aidgılara grubu Rusya sınır kapısından (Pso) Sohum’a Kızıl Köprüye yürüdü, Abhazyalı gençlerin oluşturduğu diğer grup ise Gürcistan sınır kapısından (İngur) aynı noktaya yürüdü. Her iki koldan yapılan yürüyüşe “Geçmişten günümüze özgürlüğü hatırlamak” adı verildi. Gençler Kızıl Köprü’ye geldiğinde Abhazya Devlet Başkanı Sergey Bagapş başta olmak üzere çok sayıda insan da “özgürlüğü hatırlamak” üzere oradaydı…

vurulursa bir kuş uçarken havada, vurulduğunu bilmez, uçmaya devam edermiş. bir süre daha… nazım’a yolculuk istanbul, 2000 leylu’ya 1/. ilk söz, yolcuya dair o’nu moskova’da tanıdım. ‘arbat’ın türkleri’ diye bir dizi peşinde koşarken rasladım o’na. mart’ın son günüydü. salaş bir café köşesinde, votka yudumlayarak notlarımı gözden geçiriyordum. karışmış saçı-sakalı, bitkin-pejmürde, bakışları masamdaki yarılanmış votka şişesinde, gelip oturdu yanıma. sessizce ve teklifsizce. ‘benim de bir hikayem var’ dedi. biraz votka ile ısıttık dostluğumuzu.