Taziye

Olmuyor. Yazamıyorum. Anlatamıyorum. Yüzlerce ayrı kare geçen 20 yılın içinden süzülüp gözlerimin önüne geliyor. 2002’de CSA çatısı altında hayata atıldım. O dönemin baş kahramanlarından birini, nüktedan yöneticimi, yüreklendiren ağabeyimi kaybettim.

Sezai Babakuş’u tanıdığımda 42 yaşındaydı. 1 Nisan 2022’de onu sonsuzluğa uğurladık. 42 yaşımdayım. Zaman dağıldı, zaman sustu.

Beylerbeyi’nde şipşirin çatı katında, Kuzguncuk’ta bostana bakan cumbada, Abhazya’da yağmur altında,
kahveli, siyah zeytinli, çikolatalı, votkalı,
Stiglitz’li, Schröder’li, Huntington’lı,
şapkalı, kitaplı, yazılı,
müzikli, tenisli, dünya kupalı,
atışmalı, gülüşüp sarılmalı huysuz şirin anılarımızı unutmayacağım.

“Betülcük Betül” onu çok özleyecek.

Huzurla uyusun.